سلام بر حسین، آن بر گزیده? حق برای شهادت که تاریخ را به گواهی فرا خواند. حنجره? سوزناک او در آن غربت بیکرانه، خطاب به هستی بود که جان‌ها را شعله ور ساخت و دل‌ها را بیدار کرد. حسین (ع) در تنهایی خویش که تنهایی حقیقت بود، با پرسشی بزرگ، پاسخی عاشقانه می‌طلبید. پاسخی از سر آگاهی و معرفت اما آن روز هیچ حنجره‌ای به لبیکی معطر نشد و هیچ دستی به یاری بر نخواست. گام‌ها به تردید خو کرده و پیش نمی‌رفتند. او تنها و بی‌پاسخ، ایستاده بود. ایستاده? ایستاده.

سوگ بزرگ فرزندان، غم کمر شکن برادران، شهادت جانسوز صحابه، گرمای سوزان، عطش و تشنگی کودکان و نگاه‌های پر از پرسش خیمه نشینان، هیچکدام او را به خستگی نکشانده بود و این از چهره? بر افروخته‌اش نمایان بود. حسین (ع) در غربت بی‌ساحل خویش، همراه می‌طلبید و هیچ لبیکی، سکوت صحرا را نمی‌شکست. ثارا... (ع) تنهای تنها ایستاده بود با پرسش بلند و پر راز «هل من ناصر ینصرنی»

آری، همیشه در تاریخ شهدا زنده‏‌اند و سیدالشهداء زنده‌‏ترین شهید تاریخ است. نام او، یاد او، خاطره‌ی او و داستان شگرف کربلای او، همه و همه در طول تاریخ برای همه نسل‏‌ها، نیرو بخش، حیات آفرین، امیدزا و انقلاب گستر است. به راستی کدامین ملت را می‏‌توان سراغ گرفت که با روح و خون حسین همگرایی کنند و به افتخار یکی از دو پیروزی نرسند؟ خون حسین، مایه‌ی حیات‏‌بخشی است که در گذر زمان بر کالبد ملت‏‌ها دمیده می‏‌شود و آنها را به زندگی فرا می‏‌خواند و حسین علیه‌‏السلام زنده‌ی جاویدی است که هر سال، دوباره شهید می‌شود و همگان را به یاری جبهه‌ی حق زمان خود، دعوت می‏‌کند. خوب گوش کنید، هنوز هم صدایی به گوش می رسد. آیا نمی خواهید به ندای حسین پاسخ دهید ...

 «هل من ناصر ینصرنی»